Bari méakeun cai enteh nu disuguhkeun ka manéhna tadi isuk, Anita, diuk di ruang tamu, nungguan dijemput salakina. Poé éta Anita diondang ngeusian acara pikeun guru-guru anu lokasi sakolana kahalangan ku dua kacamatan ti tempat manéhna nganjrek.
Karasa hapéna ngageter.
"Aduh, hampura, teu bisa ngajemput, ngadadak aya acara, " natrat dina layar hapéna béja ti nu rék ngajemput, "wayahna uih nyalira wé."
Meg haténa mentegeg. Euh nu jangji téh teu bisa diandelkeun. Lamun nyaho ukur bisa nganteur hungkul mah, tadi indit mawa kandaraan sorangan. Najan haté asa méréngkél nepika ngagunduk jadi kateungeunah, ramona mah ngutek kana layar hapé.
"Wios, abdi wangsul kana grab wé."
Ramona parigel pisan muka aplikasi grab. Pleng. Jebul tulisan "Jarak supir terlalu jauh" tina aplikasina. Kaharti, usum korona mah hésé grab téh, komo ieu di kacamatan nu rada nyingcet. Lapur, sigana moal bisa dieuk nyangsaya dina jok mobil grab bari ngararasakeun awak nu lungsé. Taya deui cara, kudu naék angkot.
Najan horéam gé, Anita maksakeun ninggalkeun ruang tamu muru ka sisi jalan. Jen nangtung.
Lar angkot warna bulao ngora liwat.
"Ka kota Bu?" Supir nanya.
Anita ukur unggeuk, kalacat naék. Euweuh penumpang nu lain, manéhna wé sorangan. Mobil karasa maju, mawa kakeuheul jeung dirina ka kota, ka tempat pangeureunan angkot.
Tacan gé jejeg pikiran mikiran balik naék angkot. Reg angkot téh eureun.
"Bu, punten ngalih ka angkot nu itu. Teu kauntup pami ngajajap penumpang mung hiji mah. Wios mayarna ka nu itu wé." Supir nangtukeun naon nu kudu dipigawé ku Anita.
Anita imut, itung-itung némbalan. Imut nu mubadir da supir angkot panonna anteng mencrong angkot hareupeunna nu diancokeun keur Anita neruskeun lalampahan balik. Imut Anita moal katingali deuih da maké masker.
Kalacat Anita naék, milih diuk di hareup, gigireun supir, sanggeus nempo di tukang pinuh. Naék angkot, turun unggah, matak nambah capé kana awakna anu mémang geus capé. Ti isuk ngabaturan para guru kumaha prak-prakanana ngajar dina jaman korona.
No comments:
Post a Comment